Het ging zo goed. Heerlijke trainingen. Nog veel werk voor Flinstone, maar ook voor mij. Maar langzaamaan begon ik weer te dromen van wedstrijden rijden.
En toen… van de een op de andere dag stokkreupel! Ik maakte me nog niet druk. Dit zou wel een hoefzweer zijn. De hoefsmid keek er dezelfde dag nog naar. En hoe hij ook met de hoef bezig was, Flin gaf geen krimp.
Ik maakte me nog steeds niet druk, want het kon ook een beginnende hoefzweer zijn. Dus zette ik meneer weer in een bakje warm water met soda. Zo graag als hij zijn hoeven er in zette en daarna een diepe zucht van ontspanning uitte, zei mij dat dit inderdaad een hoefzweer was. Hij houdt van zijn pedicure! Maar na een week badderen was er nog geen teken van een uitbrekende hoefzweer.
Doordat ik accuut gestopt was met Flinstone aan het werk te zetten leek het wel wat beter met hem te gaan. Als ik dan weer wat meer beweging vroeg was het weer mis. Dan maar langer stil zetten. Dat vond ik alleen wel een risico. Want meneer kan één brok energie worden als hij te weinig doet. Ook heeft hij hanetred (= een soort kramperigheid) en krijgt hij problemen met zijn achterbenen als hij te weinig beweging krijgt. Alleen kreeg hij nu bij de voorbenen meer pijn als hij wel meer bewoog.
Hoewel ik bang was voor een energieuitbarsting, brak het ook mijn hart wel dat er nauwelijks de wil was om te bewegen. Hij had wel echt pijn.
Inmiddels had ik begrepen dat de dag dat hij kreupel werd, hij nogal had lopen stoeien met een hengstige merrie. De eigenaresse vertelde me over de bijtwonden op de rug van de merrie. Zou Flin zich daarmee hebben bezeerd, door maf er bovenop te springen?
De hoefzweer kon ik inmiddels wel afschrijven. Er moest toch echt een dierenarts aan te pas komen. Het leek steeds even beter en dan was het een dag later weer helemaal mis. De toenemende kou hielp ook niet. Flinstone werd steeds stijver.
Omdat ik in deze regio nog nooit een arts voor Flin heb laten komen moest ik op zoek naar een nieuwe. Op advies heb ik de dierenarts van paardenkliniek Wolvega laten komen. Eerst heb ik bij de vorige kliniek de oude foto’s opgevraagd, zodat er vergelijkingsmateriaal was.
Er kwam een fijne arts die Flinstone rustig benaderde. Ik moest op harde grond met Flin stappen en draven zodat hij de pijnplek kon achterhalen. Tot mijn verbazing rende Flin vrolijk met me mee. Maar hij strompelde er wel behoorlijk bij. De dierenarts kreeg ook meteen een goed beeld van het probleem.. In combinatie met de foto’s was het dan ook meteen duidelijk dat het de oude blessure was.
De schrik ging om mijn hart. Was de artrose verergerd? Had ik toch teveel gevraagd? Was ik toch te fanatiek geworden? De dierenarts stelde me gerust dat er aan deze blessure niks was wat ik had kunnen doen om dit te veroorzaken. En ik heb hem ook accuut rust gegeven toen ik zag dat hij pijn had.
Maar nu? Wat betekend dit? Hij is nog maar 13. Als ik niet meer mag rijden, helemaal prima. Maar hoe verder? En is er een verder?
Gelukkig wezen nieuwe foto’s uit dat de artrose eigenlijk helemaal niet zoveel was verergerd. Dat was al heel positief. Er waren verschillende behandelingen mogelijk. Hij had drie jaar geleden al een gewrichtsinjectie met ontstekingsremmers gekregen. Daar koos ik nu weer voor. Daar heeft hij de afgelopen drie jaar weer goed op gelopen.
Het was natuurlijk wel weer afwachten of dat nu ook zo positief zou uitpakken. Maar eerst moest de dierenarts kijken waar de injectie moest komen door middel van uitverdoven. Flin kreeg net boven zijn hoef een verdoving en we moesten weer rennen. In plaats dat Flinstone ging draven zette hij naast mij een galop in! Hij bleef naast me huppelen maar wel met heel veel energie! Het was net een springende kangoeroe. Meneer was helemaal blij dat hij pijnloos kon lopen.
Dit was duidelijk de goede plek. Hij kreeg de injectie en dat was het. Ik was enorm opgelucht. Eigenlijk viel het allemaal wel mee. Al moesten we nog wel zien hoe het zich verder ging ontwikkelen.
Ik mocht na een week weer rustig wat werk met Flinstone oppakken en dan kijken hoe hij liep. Maar na een paar dagen zette ik hem even in de longeercirkel om te kijken hoe hij liep. Hij was meer in een speelbui en wilde om mij heen drentelen in plaats van lopen. Toen ik mijn stem even verhief ging hij wel netjes in de loopbaan en hij zette gelijk een flinke galop in! Er was geen houden meer aan. Hij was helemaal blij dat hij pijnvrij kon rennen. Ik probeerde hem nog rustig te houden en terug naar stapstand te krijgen. Maar meneer ging juist in de 7e versnelling!! Ik was enigszins bang dat dit niet echt goed voor hem kon zijn, na twee maanden stil staan. Hij ging ook bijna plat door de bocht. Maar hij wilde zelf niet stoppen en was helemaal happy!
Ondertussen liepen de tranen over mijn wangen. Dit betekende toch wel dat het best goed met hem gaat. In ieder geval kan hij op eigen benen lekker rennen. Wat dit voor het rijden gaat betekenen zien we nog wel maar zelf huppelen kan nog prima!!
Een stalgenootje zag mijn tranen en vroeg of het nog steeds niet goed ging. Het ging juist heeeeel goed!! Dit was echt een ontlading van de spanning van de afgelopen maanden! Ik wist niet eens dat er zoveel emotie nog vast zat. Dat kwam er nu met mijn vreugdetranen allemaal uit.
Om zijn benen nog meer te ondersteunen heeft hij nu Nike Air gekregen! Hoefijzers, met een leren zooltje en een soort kit er ingespoten voor de demping. Zodat hij ‘rollend’ kan lopen, zoals de dierenarts dat zei. Gelukkig wist de hoefsmid goed hoe hij het moest maken, dat Flinstone lekker verend door het leven kan gaan. Mocht hij weer lekker gaan rennen, dan komt hij tenminste zacht neer.
Nu aankijken hoe hij zich verder hersteld. Maar Flinstone is weer happy. En daar gaat het om!
