Mijn dierbaren om me heen weten van mij dat ik nooit uitgeleerd ben. Te veel interesses en nooit genoeg kennis. Mijn boekenkast puilt nog steeds uit, zelfs na een grondige en kritische opruimbeurt en hulp van mijn wat meer besluitvaardigere zus om deze verzamelaar door de bomen het bos weer te laten zien.
Ik ben ooit begonnen met de opleiding visagie. Dat was iets wat ik van kinds af aan al wilde doen. Ik was altijd bezig met mensen (vooral mijn oma) op te maken en de haren te doen. Maar toen ik eindelijk na de middelbare school de opleiding deed, kwam ik er tot mijn schrik achter dat ik het bij vreemde mensen helemaal niet leuk vind om te doen. Of ik vond ze niet zo fris of ik vond ze te veel capsones hebben. Ik pas gewoon niet zo in dat wereldje.
Toen ben ik maar gaan bedenken waar ik nou goed in ben. Dat is rekenen. Ik ben zo vergeetachtig als wat, maar ik kan hele cijfercombinaties prima onthouden. Dus bedrijfsadministratie en computerboekhouden gedaan. Om verder te gaan met MBO4 managementassistent. Ik heb jarenlang kantoorbanen gehad waarbij dit allemaal heel goed van pas kwam en het goed de rekeningen betaalde. Het bood me zekerheid. Maar echt heel warm werd ik er niet van. Gelukkig had ik altijd leuke collega’s.
Na de trap van mijn paard bedacht ik het over een andere boeg te gooien. Ik ging de HBO-opleiding Maatschappelijk werk en dienstverlening doen. Ik wilde mensen gaan helpen met mijn ervaringen door de jaren heen. Ik heb het eerste jaar gehaald. En met hele mooie cijfers ook! Echter heb ik er wel twee jaar over gedaan. Fysiek gezien redde ik het gewoon niet om goed deel te nemen in het lestempo. Gelukkig kon ik veel thuis, maar het frustreerde wel dat het zo lang duurde voordat de stof bleef hangen. Met pijn in mijn hart heb ik dan ook besloten de studie te stoppen.
Maar het bleef knagen. Ik wil verder. Ik wil leren, me blijven ontwikkelen. Maar hoe? Toen bedacht ik me dat er ooit een bedrijfsarts mij gewezen had op Centrum Zijnsoriëntatie in Zeist. Daar heb ik een kennismakingsworkshop gedaan en na wikken en wegen besloten aan de coachopleiding van Zijnsoriëntatie deel te nemen. De leervorm paste mij veel beter. 20 lesdagen verspreid over een heel jaar en verder veel contact met je studiegenoten in de vorm van een oefengroepje, maar ook elkaars coach en/of pupil zijn. Alles mocht in je eigen tempo en in de bijeenkomsten kreeg je toch alle theorie mee. Deze manier van leren paste me heel goed. Afgelopen weekend heb ik dan ook de laatste bijeenkomst bijgewoond en ben geslaagd voor het eerste jaar!!!
Aangezien de opleiding 4 jaar duurt en ik dan echt niet weet waar ik dan sta, ben ik met het UWV het traject ingegaan voor de opleiding costumière en van mijn hobby met stoffen een meer professionele kant op te gaan. Ik twijfel namelijk nog heel erg of ik meer met mijn handen wil werken of meer met mijn hoofd. Eigenlijk wil ik gewoon beide.
Maar omdat ik toch de laatste tijd erg last heb gehad van de Pfeiffer en Lyme heb ik besloten om dit jaar vooral te focussen op de opleiding costumière. Om de opleiding Zijnsoriëntatie toch levendig te houden ga ik terugkomdagen bijwonen. Zo kan ik me meer verdiepen in de leerstof en me zo voorbereiden op het uitgestelde jaar twee.
Zo is mijn CV toch nog op papier gekomen. Heel divers en leerzaam. Om op deze manier steeds meer te komen op de plek waar ik nou echt wil staan in mijn leven.
