Flinstone: Mijn trots en mijn hart. Mijn eerste eigen echte paard!!!!
En dan ook nog eens een echte joekel!! Ik ben zelf lang (1.83) en ik kan amper over hem heen kijken. In zijn paspoort staat 1.79. Maar hij is nog wel even iets doorgegroeid. Het is echt een blij ei. Hij houdt van aandacht. En van eten. Hij lijkt dus best wat op mij. 😁
We hebben vijf jaar geleden kennisgemaakt door een advertentie op marktplaats. Hij is springgefokt, maar zou door zijn lengte niet goed door de barrage komen. Vandaar dat de eigenaar destijds een bijrijder voor hem zocht. Er was al een bijrijder, maar zij was zwanger en deed daarom meer grondwerk en vooral knuffelen en poetsen.
Ik was bij onze eerste ontmoeting best onder de indruk van zijn lengte. Maar wat was hij lief!!! Heel knuffelig. Dus het was aan!!! We hadden afgesproken dat ik hem drie keer in de week zou gaan rijden. De andere dagen verzorgde zijn eigenaar en de andere bijrijder hem.
Naarmate haar zwangerschap vorderde werd het voor de andere bijrijder steeds lastiger om te komen. Op een gegeven moment was ik dan ook vijf dagen in de week met hem bezig. Echt fantastisch.
Maar toen kwam de eiegenaar met het nieuws dat hij hem ging verkopen. Dat was slikken. Want ik was inmiddels verknocht aan hem. De andere bijrijder had min of meer met de eigenaar afgesproken dat zij hem zou kopen. En dat zou voor mij ook helemaal prima zijn. Want dan mocht ik ook blijven rijden en hij zou daar ook blijven staan. Perfect.
Alleen kwamen zij er qua prijs niet uit. Flinstone heeft hanetred (een beschadiging aan de zenuwen waardoor hij met zijn achterbeen soms raar stapt). Dus je koopt dan al een paard met een bemerking. Zij vond hem te duur en zag er van af. De eigenaar van Flin wilde ook niks zakken. Het was geen mooi Pennyverhaal.
Toen kreeg ik te horen dat er een advertentie op Facebook geplaatst zou worden. Dat ging me echt aan mijn hart. Je weet nooit waar hij dan terecht komt en of hij een goed thuis krijgt. Ik had al visioenen dat hij in de handel terecht kwam. Dus maar eens om de tafel gegaan over de mogelijkheden. Qua prijs kon er al weinig wist ik. Maar ik heb toch zijn tuigage voor een leuke prijs er bij bedongen.
Ik vond het wel zwaar lullig voor de andere bijrijdster. Maar zij had er echt zelf vanaf gezien. Ik heb het ook nogmaals gevraagd of zij ok was als ik hem kocht. Dat was zo. Ik bood haar ook aan dan mijn bijrijdster te worden. Maar het financiële accefietje zorgde er voor dat ze lange tijd zelfs niet meer op stal is geweest.
Toen had ik ineens een paard. Ik reed hem al 1,5 jaar. Maar toch was het nu anders. Het was zo'n heerlijk gevoel. Maar ook spannend. Want het is een hele verantwoording. Ik had nooit eerder een eigen paard gehad. Met de oude eigenaar had ik dan ook een soort terugkoopregeling van een jaar afgesproken. Als ik dan om financiële redenen, of wat dan ook voor reden, niet in staat bleek voor hem te kunnen zorgen, dan zou hij me helpen met de verkoop van hem. Vanaf dat moment had ik natuurlijk als missie om alles te doen om echt te voorkomen dat ik Flinstone zou moeten verkopen. Hij was al zo in mijn hart gaan zitten. Echt mijn maatje.
Ik heb hem wel eerst klinisch laten keuren en de dierenarts overladen met vragen over de hanetred. Maar die verzekerde me er van dat hij er echt geen pijn aan had en dat met de juiste training hij zelfs steeds minder last er van zou hebben.
En ja, ik heb wel de prijs er voor betaald de gevraagd werd. Ik heb er goede adviezen voor in de wind geslagen en heb mijn hart gevolgt. Zakelijk gezien is het natuurlijk een miskoop. Maar Flinstone is een dier van vlees en bloed en de vreugde die hij mij al heeft gebracht is echt onbetaalbaar!!!! Ik zou het zo weer doen.
Omdat ik hem al anderhalf jaar reed, heb ik hem destijds niet röntgenologisch laten keuren. Want in al die tijd dat ik hem reed heeft hij nooit wat mankeerd. Maar toen hij goed en wel een jaar van mij was begon hij te kreupelen. Inmiddels had ik regelmatig les en was fanatiek aan het trainen. Maar hij kwam steeds niet verder. Tot hij echt kreupel liep.
Foto's laten maken. Zelfs een opname in de kliniek. Hij had artrose. Mijn wereld storte even in. Er werd zelfs gesproken over inslapen. Ik ben er ziek van geweest!! Ik ben geen sportruiter. Dus ik hoef mijn stukke paard niet in te laten slapen om geld vrij te maken voor een nieuwe. Maar ik wil hem ook niet onnodig laten lijden. Ik kreeg van de dierenarts twee adviezen mee. Een operatie met 40% kans of speciale zooltjes onder zijn hoeven en veel stappen en volledige boxrust.
Hij was inmiddels 7. Dat is geen leeftijd voor een paard om hem al op te geven. Hij was nog zooo levendig en vrolijk. En omdat de dierenarts me verzekerde dat hij niet echt crepeerde van de pijn, besloot ik hem dus alle liefde en aandacht te geven om er weer bovenop te komen. Omdat de chirurg aangaf dat een operatie meer een laatste redmiddel en uitprobeersel was besloot ik dus met de zooltjes aan de gang te gaan.
Flinstone vond het verschrikkelijk. Volledige boxrust met een paar momentjes buiten en stappen. Daar was hij ook veel te fit voor. Ik zag hem steeds minder levendig uit zijn ogen kijken. Hij werd steeds minder vrolijk. En ik kon er niks aan doen.
Dus op een dag gebeurde het... Ik wilde even weer 10 minuten stappen met hem. Ik liet mijn telefoon in de auto, want ik zou zo klaar zijn. Flin liep voor geen meter door. Ik had toen het briljante idee om er een zweep bij te pakken. Niet dat ik die nou zo maar gebruik. Maar meestal als Flin hem alleen maar ziet, is hij ineens een stuk braver en vlotter.
Maar ineens trok het doffe slome uit Flinstone en werd hij ineens een bommetje. Na weken van stilstaan en alleen stappen, was dit grote springpaard het zat. Hij zet het ineens op een lopen. En overmoedig als ik ben, dacht ik hem wel vast te kunnen houden (ongeveer 700KG). Dat was echt een grote fout. Want hierdoor kwam ik achter hem terecht, net op het moment dat hij vrij dacht te zijn en even lekker in de lucht kon springen. Maar daar stond ik. Een voltreffer op mijn borstkas. Lucht wat direct uit me geslagen werd.
Eerst bleef ik nog staan, maar door de accute hoofdpijn en sterretjes die ik zag, vond ik het toch een goed idee even in het zand te gaan liggen. Flin stond gelijk naast me. Die snapte er niks van. En altijd waren er mensen op stal. Maar dit gebeurde natuurlijk net toen er helemaal niemand was en mijn telefoon in de auto lag. Op de grond begon ik weg te raken. Toen ik dat besefte besloot ik weer op te staan. Ik heb Flin weer gepakt. Nu liep hij heel braaf mee. Buiten de bak ging ik weer even op een stoel zitten. En ook hier bleef Flin netjes bij mij. Hij legde zijn hoofd zelfs op de mijne. Vervolgens hem toch maar op stal gezet en naar mijn auto gelopen.
Het was de bedoeling om in de auto 112 te bellen. Maar ik zat nu toch in de auto en de huisartsenpost was maar 10 minuten rijden en ook dichterbij mijn huis. Dit was achteraf gezien eigenlijk de stomste beslissing ooit. Maar het is goed gegaan. Het was februari, maar door de adrenaline had ik het bloedheet en reed ik in nijn t-shirt en met ramen open naar de huisartsenpost. Onderweg nog even overgegeven in een emmer in mijn auto. Ik had zo'n hoofdpijn!!
Aangekomen bij de huisarts kon ik alleen nog hijgend zeggen: ''Getrapt door paard, moet even zitten''. De assistente had gelijk door dat het ernstig was en liet me in een kamer op een tafel leggen. Ze belden alsnog een ambulance en mijn moeder werd gebeld. Ze dachten dat ik een hartaanval had door de trap op mijn borst.
Doordat ik inmiddels was ontdaan van mijn bovenkleding kon ik zien wat de schade was. Een mooie rode hoefafdruk op mijn borst. Met bloeduitstortingen er omheen. Gelukkig heb ik een boezem, want dat heeft toch wel de klap opgevangen. Ik denk dat mijn botjes er onder er anders meer van te lijden zouden hebben gehad.
Mijn moeder was heel snel bij de huisartsenpost en kon zo ook mee in de ambulance. Het arme mens was zich rotgeschrokken. Ik scheen lijkbleek te zijn en kon niet met geluid praten. Ik gebaarde daarom maar met een duimpje omhoog dat het helemaal prima met me was. Maar het lukte me niet echt haar gerust te stellen.
In het ziekenhuis bleek ik niet een hartaanval maar een hartschudding te hebben. Een soort hersenschudding maar dan van je hart. Ik wist niet eens dat het bestond! Verder een klaplong en gekneusde ribben. Ik ben ook drie dagen half slapend geweest en kreeg zelfs een applaus van mijn kamergenoten toen ik echt wakker werd.
Bij toeval kwamen ze er achter dat ik al een aangeboren hartafwijking had; een lekkende hartklep. Dat verklaarde een hoop vage klachten die ik altijd al had, waar ik nooit verder onderzoek maar had laten doen omdat het wel leefbaar was.
Maar nu moest ik revalideren. En dat ging hierdoor behoorlijk langzaam. Gelukkig hebben stalgenoten de zorg voor Flin overgenomen. Want zelfs 10 minuten lopen was me te veel. Na drie maanden kon ik weer zelfstandig met hem lopen. Maar dat was ook wel met angsten overwinnen. Want hoewel ik wist dat hij niet gericht op mij had getrapt, was er toch een stukje vertrouwen weg. En ik weet niet of het door mijn angst of mijn afwezigheid was, maar Flin leek ook niet meer zo blij met mij.
We bleven nog heel wat maanden stappen en haalden zo steeds meer overwinningen. De operatie van Flin was nu echt in de ijskast gezet. Hij werd ingespoten en liep steeds beter. Ook kwam het vertrouwen steeds meer terug en de knuffelband.
Inmiddels begon het serieus met mijn vriend te worden en zouden we gaan samenwonen. Ik besloot hierom Flin ook te verhuizen. Toevallig was er in de buurt een pensioensstal. Waar paarden van hun oude dag kunnen genieten. Flin is dan wel niet oud, maar hij mocht niks meer.
Een week voor de verhuizing kwam de dierenarts langs en hij vond Flin goed genoeg dat hij alles weer mocht. Hallelula!!! Er kwam een ontlading! Wat een stress had ik om mijn grote vriend gehad en nu mocht hij weer gewoon volledig genieten. Natuurlijk met op en aanmerkingen over de intensiteit van het rijden en voldoende rust etc. Maar dit had ik niet meer verwacht. Ik had me al neergelegd bij dat ik alleen nog een knuffelpaard had en geen rijpaard. Flinstone is evengoed verhuisd naar de pensioenstal. Daar hadden ze ook een bak en voldoende uitrijmogelijkheden. En zo ging ons verhaal verder.
We moesten allebei weer bij nul beginnen. Hij had maanden stil gestaan en ik was nog aan het revalideren. Maar hij werd steeds vrolijker weer. Hij was echt blij om weer bezig te zijn. Ook leek hij rekening met mij te houden tijdens het rijden. Als ik wiebelig in het zadel zat paste hij zijn tempo aan. En zo trainden we weer verder.
Inmiddels zijn we van de pensioenstal naar een pensionstal verhuisd. Waar weer meer faciliteiten zijn voor rijpaarden. Want we zijn weer goed bezig.
We krijgen tegenwoordig les van mijn achter-achter-achter-nicht 😁. Zij heeft paardrijden met de paplepel mee gekregen en ze rijdt zelf ook hoog. De lessen zijn nu nog voornamelijk gericht op balans in Flin, in mij en in ons samen. Om zo weer vertrouwen en kracht op te bouwen.
Van alle lessen die ik ooit heb gehad, heb ik nu het idee de beste fundering voor mij en Flin te leggen. En het mooiste van dit alles... Flin is weer zijn oude speelse vrolijke zelf. 🐎❤️
