Het was een enerverende week. Maar met mooi resultaat.
Mijn moeder komt per 31 maart bij ons inwonen. Nou ja, in het bijgebouwtje naast ons huis. Ze woont nu op een afstand van 1,5 uur rijden. Dat geeft geen fijn gevoel. Ze is namelijk gehandicapt door een hersenbloeding. Als er dan wat aan de hand is, is die reistijd om daar te komen gewoon echt te lang. Maar de hoofdreden is eigenlijk dat ik haar gewoon mis. Ondanks haar handicap is ze namelijk ontzettend zelfstandig en is haar levensmotto: ''Ik kan het zelf wel!''. Vaak is dat ook zo. Want zij is met één hand sterker dan ik met twee.
Mijn vriend wist van mijn wens om mijn moeder dichterbij te halen. Ik dacht alleen zelf aan een huisje voor haar te kopen in de buurt. Maar toen zag hij een advertentie van een eengezinswoning met aanleunwoning er naast. Toen hij mij de advertentie op funda liet lezen was ik heel verbaasd. Hij wilde dus gewoon een huis met mij kopen met zijn schoonmoeder op het erf. Destijds woonden we net zelf samen en dit was toch wel een stap. Maar zoals hij zei: ''Van de keren dat ik haar heb gezien lijkt ze me wel aardig''. Blijkbaar was dat voldoende voor hem. Natuurlijk nog genoeg gesprekken er over gehad. Maar we besloten het te doen. Mijn moeder vond het ook een goed idee en zo begonnen de zaken vorm te krijgen.
Eerst hebben wij ons gedeelte verbouwd. Zo konden wij in het bijgebouwtje slapen en het huis van bouwtroep naar paleisje maken. Nu dat zo goed als af was kwam de mantelzorgwoning aan de beurt. Het bijgebouwtje heeft een eigen voordeur. Ook zit er een douche al in. De oude bewoners gebruikte het als een bed and breakfast. Met een keukentje er in. Maar daar zat een losse kookplaat bij en geen afzuigkap. Nou is het wel de bedoeling dat mijn moeder nog jaaaaren meegaat. (Ze is 61) Misschien dus ook jaaaren daar zal wonen. Dan mag er wel iets meer luxe in. Daarom hebben we samen een mooie nieuwe keuken uitgezocht. Passend voor haar lengte en meegedacht over haar handicap.
De oude keuken er uitgehaald. Een deel konden mijn schoonouders goed gebruiken. Het andere deel was een sloopproject voor ons neefje. Maar toen moest de nieuwe komen. De keukenwinkel had mooie instructies gegeven voor een leidingplan wat nog aangelegd moest worden. Waarin allemaal dingen stonden waar mijn vriend en ik vrij weinig verstand van hebben.
Het begon eerst nog met een voorschouwing bij het opmeten van de ruimte voor het plaatsen van de woning. Er bleek geen haakse hoek te zijn waardoor de keuken niet goed geplaatst kon worden. De muur liep half rond weg. Het is een bijzondere constructie. Gelukkig hebben wij een handige zwager die dat kan oplossen. Maar door een foutje in de communicatie met mijn vriend moest dus afgelopen week, 5 dagen voor de plaatsing van de keuken, nog een muur rechtgetrokken worden en leidingen doorgetrokken worden.
Voor mijn stress-level was dit last-minute gedoe niet heel fijn. Gelukkig is mijn vriend een stuk koeler en wist hij mijn spanning wel wat te sussen. Alleen had ik allerlei doemscenario's dat die hele keuken vrijdag niet geplaatst kon worden.
Bij het leidingwerk en electra kregen we hulp van twee buurjongens (jonge vakkundig, hardwerkende mannen, broers, maar jonger dan ons). Ze maakte maandag een start. Hier kwam het rotste werk bij; lekker in de bagger onder het huis door. Zij snapte het leidingoverzicht gelukkig en begrepen wat er moest gebeuren. Hierbij kreeg ik al wat meer rust. Voor mij was het abracadabra. Ze hebben die dag al het leidingwerk en electra in het bijgebouwtje geplaatst. Meer konden ze niet doen omdat de muur nog bewerkt moest worden.
Dinsdag kwam mijn zwager. Met een grote haak van 90 graden en een waterpas, constateerde hij niet alleen dat de twee muren niet haaks op elkaar stonden, maar tevens liep het ook heel bijzonder van boven naar beneden. Daar is een Bob de Bouwer heel creatief bezig geweest. Ik kon me niet indenken hoe dat nou gefixt moest worden. Gelukkig is onze zwager een vakman. En enige tijd later had hij met latjes, een plaat (met een mooie bouwkundige naam die ik ben vergeten) en kit een heel mooie rechte muur gecreëerd.
Donderdagochtend werd de keuken geleverd. De chauffeur merkte daarbij op dat de leidingen nog aan de kant van de nieuwe muur geplaatst moesten worden aangezien de wasbak aan die kant kwam. Ook moest er een buis lager geplaatst worden en ingekort.
Hier steeg mijn stresslevel weer. Kwam alles wel op tijd klaar? De bouwbroers weer geappt en gevraagd of ze dat konden fiksen. Dat werd nog even spannend want ze wisten niet of ze het juiste materiaal dan zouden hebben. Want alles ging in de avond na werktijd. Mijn zwager voor de zekerheid ook maar geappt als back-up. Toen maar even boodschappen doen. Inmiddels kwam ik 17:00 thuis en kwamen de broers kijken.
Halleluja, ze zagen geen probleem en hadden toch de materialen. Mijn zwager weer geappt dat er toch geen probleem was. In de avond gingen de broers weer verder. Voor zover ik er oog voor had hebben ze topwerk geleverd. Ook was de oudste van de twee behalve klusser ook goed therapeutisch bezig en wist mij steeds gerust te stellen. Hij voelde mijn stress goed aan. Het enige wat wel een dingetje was, is dat er geen loze buis boven op de muur bevestigd kon worden, wat in het leidingoverzicht stond. De muur was namelijk zo dun dat het er niet ingefreest kon worden. Dit knaagte wel een beetje en ik vroeg me al af hoe dat dan goed kon komen. Maar alles zag er top uit. Heel fijn dat zulke vakmannen!
Vrijdagochtend zat ik om 07:00 klaar voor de keukenmannen. Bij aankomst eerst netjes voorzien van koffie. De heren bleken vader en zoon.
Heel bijzonder maar Droppie (de 🐈⬛) had het op de zoon voorzien. Hij zocht hem gelijk op, begon te knuffelen en liet zich tegen hem aanvallen. Echt uniek gedrag voor hem bij vreemden! Maar een goed teken. Dit was blijkbaar goed volk. De heren gaven aan dat een bakkie koffie aanbieden alle verschil maakt. Het werd zeer gewaardeerd.
Toen de heren naar het bijgebouwtje gebracht. Meteen maar gezegd dat die bovenbuis er niet zat. Hierop kreeg ik wel een moeilijke blik toegeworpen en de monteur vroeg zich af hoe kort de kabels waren. Hij waarschuwde me dat de afwerking misschien minder mooi zou worden. Achteraf gezien viel het allemaal mee en heeft hij het netjes opgelost. Alle paniek in mij dus voor niks.
Mij werd gevraagd om de hoofdkraan dicht te draaien. Dus ik in onze kelder aan het kraantje draaien. Een lekker ouderwets zwaar type. En weer terug. Bleek dat ik dus niet hard genoeg had aangedraaid 🙈😬. De arme man kreeg een volle laag water over zich heen. Toen ging zoonlief het maar in orde maken terwijl zijn vader het water probeerde tegen te houden.
Inmiddels was het een lekker nat zooitje. De man doorweekt, vloer nat. Niet mijn beste actie. Maar gelukkig had ik ze koffie gegeven 🤷🏼♀️. De man kon er wel om lachen en ze gingen verder. Een beetje gegeneerd ging ik naar het huis omdat ik in het bijgebouwtje toch maar in de weg liep.
De heren werkten hard door en de keuken bouwde aardig op. Het aanrechtblad bleek in het groot ook echt prachtig! Dat hadden we alleen nog maar op een klein tegeltje gezien. Al met al is het allemaal goed gekomen. We hebben nog even de tijd om de ruimte tussen het aanrechtblad en de bovenkastjes ook helemaal in orde te maken en naar moeders wens.
En toen was ie af. Halleluja. Ontzettend blij met het resultaat. Maar nog meer dat het er op zit.
