Yes!!! We gaan trouwen!!! Dat was eigenlijk al lang bekend in de familie. Maar het huwelijksaanzoek moest nog komen.
Hoe kan dat? Nou wij doen alles andersom. Eerst heel praktisch besproken dat we willen trouwen en wanneer ongeveer. De ringen uitgezocht. En toen die binnen kwamen ook maar meteen om gehouden.
Maar het huwelijksaanzoek was er nog niet geweest. Nou gaan we in juni trouwen, dus we hebben nog even. Alleen wilde ik toch wel even een romantisch momentje.
Mijn vriend was er best zenuwachtig voor. Hij wist niet goed hoe hij het moest aanpakken. Mijn zus is hem te hulp geschoten. Ze ging hem stiekem appen met ideetjes. Het gaat me namelijk niet om dure cadeaus of wat dan ook. Alleen had mijn zus gezegd dat een vrouw nooit genoeg ringen had, dus of hij nog even naar de juwelier kon.
Toen was het moment daar. Wat ik dan weer bijna had verpest. Ik was druk boven bezig en zou nog wel minstens een uur daar zijn. Maar ik was vroeger beneden.
Mijn vriend vroeg me een soort van beteuterd waarom ik al beneden was. Wat ik al raar vond. Want meestal is ie wel blij om me te zien. Of ik weer even terug naar boven wilde gaan.
Boven had ik al een vermoeden. Hoe zenuwachtig hij deed en me schaapachtig aankijken. Het leek me een eeuwigheid te duren voordat ik me beneden weer mocht laten zien. In werkelijkheid was het waarschijnlijk 10 minuten of zo.
Beneden gekomen waren er allemaal kaarsjes aangestoken en was de salontafel mooi romantisch aangekleed. Er lag ook nog een kaart en een klein pakje.
Hij ging eerst helemaal uitweiden over de kaart en dat zijn handschrift niet best was en hij hoopte dat ik het kon lezen. Ik werd steeds zenuwachtiger en vroeg of ik hem nu dan een keer mocht lezen.
Terwijl hij al wist dat we zoizo zouden gaan trouwen was hij ook bijzonder nerveus toen hij de kaart gaf. Gelukkig kon ik de hanenpoten goed lezen en smolt ik helemaal van de woorden.
Kort gezegd: Hij was al vanaf dag één verliefd op me en ik beteken alles voor hem. En of ik zijn vrouw wil worden.
Ik vloog hem met tranen om zijn nek. Na een stevige knuffel en kussen maakte hij zich los. ‘’Nou, wat is je antwoord?’’
Wat een grap. Locatie, jurk, ringen etc. al geregeld. En dan zou ik nu nee zeggen? Maar blijkbaar vond hij het toch spannend. En natuurlijk zei ik JA!!!
Toen kreeg ik nog dat pakje. En daar zat een doosje in van de juwelier. Hoewel mijn zus hem had aangespoord voor een ring had hij zelf een beter idee. Ik had al een ketting en een ring van hem, dus nu kreeg ik mooie oorbellen. Ringetjes met een steentje. En gelukkig zo’n formaat dat ik ze in kan doen en mee slapen en niet steeds hoef uit te doen. (Iets met te lui om te wisselen)
Natuurlijk mijn zus het aanzoek verteld en toen kwam haar verhaal. Hoe ze hadden zitten appen. En dat ze eerst bang was opdringerig over te komen. Maar haar gerustgesteld dat hij blij was met de hulp. Zij vond zijn eigen initiatief, de oorbellen, ook goed bedacht.
En nu is het echt. Het is compleet en het gaat echt gebeuren. Nog even wachten en dan zijn we echt man en vrouw.
De jurk komt bij Anastasi Bruidsatelier in Nieuwegein vandaan. (https://anastasi.nl) Ik wilde geen standaard jurk die iedereen heeft. Ook moest er kleur in zitten. Maar bij de diverse bruidswinkels zijn de opties dan beperkt en zie je veel hetzelfde. Anastasi maakt de jurken zelf.
Ik ben met een hele entourage er naar toegegaan. Moeder, zus, oom, schoonmoeder, schoonzus en 4 vriendinnen. Gelukkig mocht iedereen mee.
Ik mocht dan wat jurken passen om te kijken wat mijn smaak was en vervolgens ga je bespreken wat je er anders aan wil hebben. Ik was nog binnen het uur klaar.
Ik heb maanden plaatjes lopen verzamelen en wist totaal niet wat ik wilde. Behalve iets met kleur en een prinsessengevoel. Dat is redelijk breed. Ik wist alleen wat ik niet wilde. Niet volledig wit, geen zwart en geen rood. Dat filtert nog niet heel veel.
Gelukkig was ik een week voor het passen bij mijn zus en die wist met mij een idee te schetsen waar ik heel blij van werd.
Alleen aangekomen bij Anastasi was ik alles weer kwijt. Zoveel indrukken en keus. Anastasi hielp me in de eerste jurk. De kleedkamer was alleen door een dun gordijn afgescheiden van de groep. Dus bij elke jurk hoorde ze ‘’Houd je borsten bij elkaar’’. Wat natuurlijk binnen voor lachers zorgde.
De eerste jurk was een oudroze met bordeaux en witte bloemen. Prachtig. En met aanpassingen die ik noemde zou het al meer eigen worden. Maar het was em gewoon nog niet.
Ik ben ook echt niet gewend om in zulke jurken te lopen dus ik liep een beetje te waggelen als Katrien Duck. Gelukkig zag het er dan wel mooi uit als ik stil stond. Maar het publiek vond het erg vermakelijk. Dat wordt nog oefenen voor de grote dag.
Toen herinnerde mijn zus me aan ons gesprek en Anastasi wist wel een jurk. Nou dat was em!!!! Ik voelde het gelijk. Kreeg al tranen.
Daarna nog een soortgelijke jurk met iets minder decolleté gepast. Deze had ik ook op de site gezien en als favoriet gemarkeerd. Maar toen ik de jurk aanhad was het echt te oubollig. Daarna nog een andere witte en dat was nog minder. Ik wist eigenlijk mijn keus al. Ook op de foto’s die gemaakt zijn is duidelijk te zien welke het werd! Jurk 2 straalde ik en bij de rest een flauw lachje of zelfs een afkeurende blik. Handig zo’n expressief gezicht.
Toen voor de vorm wel nog een mooie rooie gepast. En die stond geweldig!! Maar ik wilde nog steeds niet in rood trouwen. De witte versie van die jurk was meteen een stuk saaier.
Dan maar weer terug naar jurk nummer 2. Alle aanpassingen besproken. Nog even geprobeerd met sluier en het was compleet. Iedereen was het er ook over eens dat dit hem was. Ja, een beetje inkijk in de decolleté maar dat past dan ook wel weer een beetje bij mij. En het is immers een zomerjurk.
Zo zijn er inmiddels heel wat dingen geregeld. Gelukkig heb ik mijn zus, die is ceremoniemeester en geboren regelnicht. Dus bij deze mijn externe geheugen. En mijn vriend heeft zijn zussen die hem helpen met een pak uitzoeken. Dus dat moet helemaal goed komen.
Op naar de grote dag…
