Vorige week zondag was het moederdag. Toevallig hadden mijn zus en ik er net voor met onze moeder afgesproken om voor hun kleding te gaan shoppen voor de bruiloft. Nou ja, eigenlijk hadden mijn zus en mijn moeder afgesproken en mocht ik mee. Misschien kwam ik dan ook nog wat leuks tegen om in de avond in om te kleden in plaats van de hele avond in een zware bruidsjurk rond te lopen.
We hadden afgesproken bij een feestwinkel. Ik zou moeders meenemen en mijn zus zou naar de locatie toekomen. Mijn zus had ons een site doorgegeven waar mooie gala-jurken op te zien waren. Ergens ging het mis met de navigatie in onze auto. We kwamen namelijk door het plaatsje heen en we reden er ook weer uit. Volgens de navigatie moesten we zijn aangekomen. Het uitzicht was echter een landweggetje en weiland. Toen maar mijn telefoon erbij gepakt. Bleek dat ik met de kont van de auto naar de locatie toestond. Alleen wel met een hek er tussen zonder ingang. Ik moest een paar straten terug en een blokje om er naartoe.
Daar aangekomen bleek het een heuse feest-winkel. Maar dan ook echt voor allerlei feesten. Wat we als eerste zagen waren de middeleeuwse japonnen. Even doorlopen en daar kwamen we een Sponge-Bob pak tegen. Het was een bonte en gezellige bende.
Er was een grote trap naar boven naar de gala-kleding toe. Dat was voor ma wel lastig met haar handicap. Maar ze was rap boven. Eigenlijk hadden we allemaal wel het gevoel dat dit het niet helemaal was. Toch even struinen tussen de rekken. Er zaten best mooie dingen tussen.
Moeders was niet enthousiast en we kwamen er eigenlijk alleen maar achter wat ze niet wilde. Na enige overreding van de gezusters heeft ze toch nog een jurkje gepast. Het was alleen geen succes. Mijn zus probeerde ook nog wat dingen. Het ene ging bij de rits niet dicht en het andere zat wel zo’n geweldige split in dat het niet echt bruiloftwaardig was.
Nieuw plan; dan maar het centrum in. We hadden een Shoeby’s online gezocht en gevonden. Mijn zus met haar auto er naar toe en wij vertrokken twee tellen later. We snapten er niks van dat we haar nergens meer zagen. Na 10 minuten rijden belde ze dat ze was aangekomen. Wij ook bijna, maar in een heel andere straat, 4 minuten bij elkaar vandaan. Ze stond bij de Jumbo en de Gall en Gall. Die waren voor ons niet te zien. Toen maar weer op de telefoon de route ingetikt. Volgens mijn zus moesten we parkeren bij de karretjes van de Jumbo. We zagen ineens karretjes, maar zij was nergens te zien. Gelukkig zei ma me even door te rijden in plaats van te parkeren. En om de hoek kwamen we nog twee keer een karretjesverzamelplaats tegen. Bij de laatste stond ze.
We parkeerden op de parkeerplaats bij het winkelcentrum en liepen op de winkel af. Maar halverwege zagen we nog een andere kledingwinkel. Dat zag er ook goed uit. Dus wij naar binnen. Ik zag naast de kassa een rek staan met iets in een mooie kleur blauw. Dat bleek een pak te zijn. Een mooie pantalon met een lang getailleerd jasje. Ook hadden ze nog diverse passende bloesjes op het rekje. We hebben een setje er tussenuit getrokken en mijn moeder mee de kleedkamer ingestuurd.
Met van die pakken in een effen kleur zonder printje kan het mij soms heel saai of lomp overkomen. Maar toen mama het pashokje uitkwam kreeg ik bijna tranen. Het zat als gegoten. Ze zag er ook enorm slank uit in het pak. En zo chique heb ik haar maar bij een paar gelegenheden gezien. De verkoopster kwam er bij en die was ook helemaal enthousiast. Je merkte ook dat het oprecht was en niet gespeeld om te kunnen verkopen. Ze vertelde dat de kleding op dat rek hing omdat het net een uur geleden was binnen gelopen. Dit pak was dus echt bestemd voor onze moeder! Alsof het zo moest zijn dat zij dit tegen kwam! Helemaal geslaagd!
Inmiddels was er al weer wat tijd voorbij en mijn zus had in de winkel niks gevonden, maar ze vond het ook te krap tijd om nog verder te kijken. We hadden namelijk een reservering bij een restaurant waar we nog even voor moesten rijden.
Dan maar even een terrasje pakken. Lekker een bakje koffie. Ik hield me sterk. Het koekje er bij gaf ik aan mijn zus. We zaten heerlijk in het zonnetje. Helemaal blij met het succes van het shoppen. Na op deze manier even de tijd gedood te hebben gingen we weer op pad. Nu naar Nijkerk. Voor de zekerheid het adres bij mijn zus gecheckt. Toch maar weer ingetikt in de navigatie van de auto. Speedy zussie was al weer vertrokken. Wij rijden het parkeerterrein af. Volgen de route een paar straten. Vervolgens… doodlopende straat. Je zou zeggen drie keer scheepsrecht. Maar dit was al drie keer falen van deze routeplanner. Wat ben ik toch blij met mijn mobile!
Na even rijden kwamen we aan op een mooie plek aan het water, bij Strandhuys Nijkerk. Het restaurant zag er ook heel knus uit, met een mooie inrichting. Lekker alle deuren open. Het was nog wel warm, maar we gingen toch maar binnen zitten. Maar we zaten net een paar tellen, toen er een hoornaar naar binnen vloog. Echt een joekel. In mijn hoofd gingen wij dus ook weer rap naar buiten. Hij vloog gelukkig de andere kant van het restaurant in, maar hij kwam toch steeds dichterbij. Ineens veranderde hij van koers en vloog hij de openslaande deur weer uit. Ik overwoog nog om te verzoeken of de deuren dicht mochten, maar ik heb me groot gehouden.
Toen de serveerster het drinken kwam brengen vertelde ze dat dit de tweede al was vandaag. Ik heb dus wel de deur nog regelmatig in de gaten gehouden. Maar we bestelden eten en toen dat voor ons stond was ik wel weer behoorlijk afgeleid van alle gevaren daar. De kaart was goed divers en ik kon niet kiezen. Mijn zus stelde voor om haar voorgerecht halverwege met mij te ruilen, zodat we dan van allebei konden proeven. Goed plan. Zij bestelde pittige garnalen in knoflookolie, ik een carpaccio en mijn moeder had ook de garnalen. Het smaakte allemaal heerlijk.
Omdat het bijna moederdag was hadden we natuurlijk een cadeautje mee. Bedacht en meegebracht door mijn zus, mede gesponsord door mij. Ze had het leuk in gepakt en vertelde er een leuk verhaal bij. Ze had er een drietal soort van pijltjes op gemaakt, dat moest ons drieën symboliseren. En ze had er een trappetjesband over heen gemaakt, dat moest voor onze band staan. Ik vond het heel leuk gemaakt. Zeker omdat mijn zus heeel creatief is. Zij is van de ideeën, maar ik ben de betere uitvoerder van ons twee. Zo zijn we een goed duo. Maar dit had ze helemaal zelf zo gedaan. De inhoud was helemaal leuk bedacht. In het pakje zat een doosje, een sierradendoosje. Dat was een goede afleider, want er zat een sierraad in. Er zat een theezakje in met een plakkertje er op met HI.
Moeders was enthousiast aan het uitpakken. Ondertussen voor de zoveelste keer zeggend dat een cadeautje toch echt niet hoeft. Terwijl we het elk jaar gewoon weer doen. Bij het sierradendoosje keek ze toch wel even verbaasd. Maar toen het doosje open ging keek ze nog veel verbaasder. ‘’Een theezakje? En Hi?’’ Dus ik besloot haar te helpen dat het geen thee was maar tea. Toen kwam ze al wat verder. ‘’Tea + Hi’’. Toen ze dat had uitgesproken viel het kwartje. Het moest andersom: High-tea. Dit was een cadeau voor de toekomst. Na mijn bruiloft gaan we met onze moeder en een vriendin van haar ergens een high-tea doen en betalen wij haar deel. Ze vond het reuze leuk
Inmiddels gingen we verder met eten. Mijn zus had de dagvis. Onze moeder spareribs en ik de lendebiefstuk met pepersaus. Het was allemaal voortreffelijk klaargemaakt. De hele dag had ik me prima aan mijn dieet gehouden, maar moest ik nu weer een toetje laten staan? Ze hadden een dame-blanche-taartje!! Dubbel slecht voor mij. Zowel suiker als chocola. Maar ik ging em toch nemen. In mijn hoofd kon ik het goed praten met dat er taarTJE stond. Dus een verkleinwoord ;-). Ik had verwacht dat ma dat ook zou nemen, want die wijkt bijna nooit van de dame blanche af. Maar nu ging ze voor de coupe Romanoff. De combi aardbeien-wodka leek haar wel wat. Mijn zus ging, hoe kan het ook anders, voor de duo van macarons. Dat zijn haar lievelingskoekjes. Alles was ook weer mooi opgediend. We hebben genoten!
Toen kwam de koffie… Mijn zus hield mij al nauwlettend in de gaten. Er zat een koekje bij… Ging ik deze ook afstaan, net zoals in de middag? Eigenlijk wist ze het antwoord al: NEE! Het was namelijk een kleine chocoladechip cookie. Dat zijn dan weer mijn favoriete koekjes. Die heb ik met pakken tegelijk gegeten. En zo’n klein koekje kon toch geen kwaad? Stiekem wist ik daar het antwoord wel op, maar hoeveel verleiding kan een mens nou eenmaal weerstaan? Ik heb elke hap heel mindfull gegeten, voor zo ver je van zo’n klein koekje meerdere happen kan nemen. En beloofde morgen weer beterschap. Dit was feest!
Na het eten was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Dat vond ik wel jammer. We stonden nog even na te kletsen op de parkeerplaats en werden nog getrakteerd op een mooie zonsondergang. Toen op naar huis.
